Max i Ella w Azji / Część 4

17 August 2009

Drogie Pandy,
Jesteśmy w tej chwili na lotnisku w Hong Kongu i czekamy na samolot, który nas zabierze bardzo daleko, bo aż do samej Australii!

Mogłabyś być bardziej dokładna, Ella. Australia to ogromny kraj i pewnie nasze Pandy zastanawiają się, które miejsca tam  odwiedzimy!

Dobrze, Max. Skoro nalegasz… Lecimy najpierw do Sydney. Słyszeliście o tym mieście? To największe miasto Australii, leżące w południowo-wschodniej części tego kraju. Zadowolony, Max? Jak może już zauważyliście Max ma dziś bardzo zły humor i trudno mi jest z nim wytrzymać… Nie wiem jak ja przeżyję te długie godziny lotu…

Nieprawda. Ella! Wcale nie jestem w złym humorze tylko jestem lekko poddenerwowany. Ja już bym pokazał temu złodziejowi z kim zadzierał, gdybyś tylko nie powstrzymała mnie!

Nie jestem tego taka pewna, Max. Ale zacznijmy od początku, bo nasze Pandy nie wiedzą o czym mówimy, prawda? Zaraz Wam wytłumaczę dlaczego Max jest w takim humorze. Pamiętacie jak byliśmy w świątyni buddyjskiej w Tybecie? Odwiedziliśmy tam mojego pra-pra dziadka Lee. Spędziliśmy tam kilka dni i Max często się wymykał aby pomedytować razem z innymi mnichami. Ale Max nie powiedział mi jednej rzeczy: nie tylko uczył się medytacji, ale jeden z mnichów potajemnie uczył go Kung Fu! Max ukrył to przede mną bo dobrze wiedział, że nie lubię żadnych form walki i byłabym przeciwna temu ze strachu, że Max skrzywdzi siebie albo kogoś innego…

Nic nie rozumiesz Ella. Kung Fu to sztuka walki i nie chodzi tu o agresję, ale o naukę bronienia się przed nią. Samo słowo oznacza osiągnięcie czegoś przez ciężką i wytrwałą pracę. To bardziej filozofia i praca nad sobą i swoim ciałem, a nie zwykła walka. Z resztą powinnaś się cieszyć, że podróżujesz z Pandą, która mogłaby Cię obronić w razie niebezpieczeństwa…

Tak wiem. Masz rację, Max. To słodkie z twojej strony. ;)

Słodkie? Wcale nie jestem słodki tylko odpowiedzialny!

No dobrze, już nie bądź taki! Jesteś słodki i odpowiedzialny! ;) A więc, gdy dotarliśmy do Hong Kongu, Max mógł mieć okazję zaprezentować swoje talenty w Kung Fu!
Śpieszyliśmy się na samolot i w całym zamieszaniu ktoś próbował mi zabrać torbę na ulicy! “Na pomoc! Złodziej!!!”, krzyknęłam najgłośniej jak umiałam. Trzymałam torbę najmocniej jak tylko mogłam, ale złodziej był uparty i ciągnął ją w swoją stronę z dużą siłą. Max szybko do mnie podbiegł i zamiast mi pomóc wyrwać torbę z rąk złodzieja po prostu stanął obok niego w dziwnej pozycji. Przez chwilę stał tak nieruchomo, po czym zaczął wymachiwać rękami i nogami w bardzo dziwny sposób. Wyobraźcie sobie flaminga, który trzepocze skrzydłami. Tak właśnie wyglądał Max! Haha! Szkoda, że nie mogliście tego zobaczyć!
:lol:

To właśnie jest Kung Fu, Ella! Nie znasz się na tym. Zrobiłem dokładnie te ruchy, których nauczył mnie mnich w świątyni buddyjskiej.  No dobrze, przyznam, że w jego wykonaniu mogły wyglądać nieco lepiej, ale starałem się…

Nasz złodziej był w takim szoku, gdy zobaczył Maxa wykonującego te dziwne akrobacje, że wypuścił prawie moją torbę z rąk! Nadepnęłam mu mocno na stopę, a on głośno krzyknął, upuścił torbę na ziemię i uciekł ile sił w nogach! Tymczasem Max nadal trzymał pozycje flaminga: miał jedną nogę w górze, zamknięte oczy i był w głebokiej koncentracji…

Nie rozumiesz, Ella. To specjalna technika, aby spłoszyć wroga. Z resztą zadziałało, prawda?

Hmmm, rzeczywiście mojej torby nie skradziono, ale nie wiem czy twoja technika miała z tym coś wspólnego… ;) Ale wszystko dobre, co się dobrze kończy! Czekamy teraz na nasz samolot do Australii i już nie możemy się doczekać nowych przygód! Wiecie może coś o Australii? Byliście tam kiedyś albo czytaliście coś na ten temat?

Do zobaczenia Pandy!

Ella i Max Mistrz Kung Fu Flamingo ;)




Ella
et Maxu, le Maître Kung Fu :)

August 15th, 2009

Bonjour Pandas,

Je ne savais pas que les moines tibétains se levaient si tôt le matin ! Et même le week-end ! Alors que nous dormions à poings fermés, Max et moi, nous avons entendu un grand : DOOONNNG!  :!:
Le gong sonnait la fin de notre cher sommeil ! Nous nous sommes dressés sur notre lit. Inutile d’espérer de pouvoir se rendormir…
Max a rejoint les moines. Ils sont allés médité, quelque chose comme ça. Aucune diée de ce que ça peut vouloir dire. Vous méditez, vous ? :roll:
Quoi qu’il en soit, je peux maintenant vous raconter la fin de l’histoire que m’a contée mon arrière-arrière-grand-père, sans risquer d’être dérangée. Où en étais-je… Ah, oui ! Mon grand père était à la recherche de ses ancêtres, lorsque…

Je perdais presque totalement espoir, lorsque j’ai entendu un bruit dans les feuillages… Quelqu’un était en train de mâcher bruyamment. Je n’arrivais pas à distinguer qui pouvait bien se goinfrer au milieu des bambous. Qu’est-ce que ça pouvait bien être ? Je me suis frayé un chemin en écartant les branches de bambous. Boum ! Je me suis cogné contre un mur… au milieu de la forêt de bambou. Ce n’était pas un mur dur et froid, comme les murs auxquels on se cogne habituellement. Celui-ci était chaud, moelleux et doux. En levant les yeux, j’ai aperçu deux yeux noirs et énormes qui me regardaient. C’était un vrai Panda ! Il était énooooorme ! Au moins trois fois plus grand que moi !  Il tenait une branche de bambou qu’il mastiquait avec délectation. Il m’examinait avec un air très curieux. Puis il est tout simplement parti. Mais il s’est retourné comme pour me demander de le suivre. Je l’ai donc suivi. “Où me conduit-il?“, pensais-je. Il m’a emmené dans sa tanière où se trouvait un bébé panda. Il semblait qu’il s’agissait d’une maman panda qui cherchait un compagnon de jeu pour son petit. “Pourquoi pas?“, me suis-je dit. Pendant une semaine, le séjour était plutôt agréable. Mais ça m’a largement suffi. Les bambous me sortait par les yeux, je rêvais de manger un VRAI repas : une soupe de nouille chaude, avec des petits morceaux de boeuf mmmh. J’ai alors quitté la forêt pour me rendre à Pékin. Mais ça, c’est une autre histoire…

Pas mal, non ? Rencontrer un vrai Panda doit être vraiment passionnant ! Je crois que j’aurais peur de me retrouver nez-à-nez avec un animal aussi gros. Mais il faut dire que les pandas sont vraiment adorables… Mais les plus adorables pandas se trouvent à Panfu… ;)
Allé, je vous laisse. Je vous voir comment Max médite. 8O

Restez en contact,

Ella

J’oubliais, j’ai envoyé une carte postale ! La facteur volant l’a livrée au “lieu de la sagesse”. Vous savez de quel endroit il s’agit ?

August 14th, 2009

Salut à tous !

Nous sommes actuellement au Tibet. Nous avons réussi à retrouver Pan Lee, l’arrière-arrière-grand-père de Ella ! C’est un drôle de vieux monsieur. Il porte une tenue très étrange qui ne ressemble pas du tout aux vêtements normaux. Il porte une sorte de toge enroulée sur lui. En plus, il est chauve et très ridé.

Il faut dire qu’il est très âgé… déjà plus de 100 ans ! Sa tenue est l’habit traditionnel des moines tibétains. Et oui, mon arrière-arrière-papy est moine dans un temple bouddhiste ! D’où la drôle de tenue.

Lorsque nous sommes entrés dans le temple, nous n’avons vu, effectivement, que des toges oranges. Il était difficile de deviner sous quelle toge se trouvait l’ancêtre de Ella. Nous ne savions pas à quoi il ressemblait. J’ai alors eu une idée de génie : au centre du temple se trouvait un gigantesque gong en bronze. Il suffisait de faire sonner le gong et d’appeler le nom de l’arrière-arrière-grand-père. C’est ce que j’ai fait.

Il ne l’a pas fait à moitié. Nous n’avions absolument pas prévu que le gong résonnerait si fort, à faire trembler les fondations. Surtout que les temples bouddhistes des temples du silence, si l’on peut dire. Lorsque Max a sonné le gong, tous les regards se sont tournés vers nous, déconcertés. Max a timidement lancé un : “Pan Lee..?“
Nous avons alors aperçu l’un des moînes se faufiler à travers le groupe. C’était bien Pan Lee !!!
“Ella ? c’est bien toi ?“, a-t-il demandé, étonné. Avant même que j’aie pu répondre, je me retrouvais déjà dans ses bras.

Il était vraiment heureux de te voir ! Il ne voulait plus la lâcher !

Plus tard, dans l’après-midi, nous nous sommes assis tous les trois dans le jardin du temple. Pan Lee nous a raconté une histoire des plus passionnantes. En un siècle de vie, il a eu des expériences vraiment incroyables !
Il nous a, par exemple, raconté pourquoi il avait quitté Panfu, il y a de cela très longtemps. Je vous transmets son histoire :

A l’époque… ah…. J’étais alors bien jeune et insouciant.. je voulais découvrir le vaste monde. Il m’était impossible de rester en place. J’en suis donc arrivé à quitter Panfu. Ma plus grande envie était de partir à la rencontre de nos ancêtres. J’étais très curieux de voir comment étaient les vrais Pandas. Vous savez déjà qu’ils vivent dans les forêts chinoises et qu’ils se nourrissent de bambou ? Je suis donc parti pour la Chine. J’ai fait mon sac et me suis lancé à la recherche des pandas sauvages au coeur de la Chine. J’ai marché pendant des jours entiers. J’escaladais les montages, traversais les fleuves, me frayais un chemin à travers la jungle de bambou… sans rencontrer le moindre panda.
“Ca ne sert à rien de chercher. J’arrive
peut-être trop tard. Les pandas ont peut-être rejoint la liste des espèces éteintes“, pensais-je. Je savais que les pandas étaient une espèce très menacée. Je commençais à perdre espoir lorsque…

Attends Ella, le gong sonne ! Petit-déjeuner ! J’ai un faim de loup, mon estomac crie famine. Tu raconteras la suite demain, d’accord ? :?

Bon, d’accord, à demain !
Max
et Ella

August 12th, 2009

„Ni hao“ les Pandas,
C’est du chinois, ça veut dire “Comment ça va?“ Les chinois l’écrivent comme ça :

ni_hao

C’est très joli, mais illisible. Vous savez lire le chinois, vous ?   :roll:
Nous sommes au “pays du soleil levant“. C’est le surnom de la Chine car elle se trouve très à l’est, en orient, là où se lève le soleil.
Si vous vous réveillez très très tôt, et que vous voyez le soleil se lever, vous pourrez savoir dans quelle direction nous sommes.

Nous avons atterri à Pékin. Il y a tellement de gens, ici ! SJe n’avais jamais vu autant de gens en une seule journée! Les maisons sont d’ailleurs immenses ! Avec Ella, nous passons notre temps à nous faire des signes à travers la foule, pour ne pas se perdre de vue.

Nous avons l’air bête, mais c’est indispensable, question de survie. Je ne sais pas ce que je deviendrais, si je me perdais. Je n’arrive pas à déchiffrer les panneaux ! Les Chinois ont l’air des amoureux des devinettes. Tout est en langage codé. :-?

Ce n’est pas codé, Ella. C’est l’écriture chinoise qui est comme ça. Ils écrivent et lisent ces signe sans problèmes. Ils ont juste trouvé un autre moyen que nous pour écrire leur langue.

Où sont les lettres ?

Il n’y a pas de lettres, pas comme les nôtres. Les signes sont des images qui représentent les mots. Regarde ce signe, il signifie “Cheval“:

chinesisch_pferd
Ah je comprends ! Il y a quatre pattes et une queue.
Comment sais-tu tout ça, Max ?

Euh… Je me disais que je pourrais profiter de notre passage en Chine pour apprendre le Kung Fu. Tu connais ? J’ai donc parcouru quelques ouvrages d’arts martiaux et certains signes étaient expliqués.

Mais nous venions rendre visite à mon arrière-arrière grand-père ! Pas apprendre le Kung Fu !

Pourquoi pas les deux ? :-p
Prenons route pour le Tibet à présent. Le train part bientôt.


Chouette ! Connaissez-vous mon arrière-arrière-grand-père ? Non ? Ca ne fait rien ! Moi non plus ! Il est parti loin de Panfu avant même que je ne sois née. C’est un papy aventurier !
Il voulait parcourir le monde entier. J’ai reçu une carte postale, il n’y a pas si longtemps que ça, où il me conviait à venir lui rendre visite au Tibet.  J’ai hâte de le rencontrer. Il doit être très vieux. Peut-être 100 ans ? Ou même plus ! Il doit avoir tant de choses à raconter !

Hmmm…Moi je n’ai pas d’arrière-arrière-grand-père. Vous peut-être ?

Nous vous écrirons de nouveau, une fois au Tibet.
A plus tard.

Max et Ella

P.S. Kamaria nous a envoyé un sms, hier. Elle nous a annoncé une nouvelle du tonnerre : Lenny et Penny se marient ce week-end !!! C’est super ! La fête commmence dès ce soir au Bar des Pirates avec l’enterrement de leur vie de célibataire. J’aurais vraiment aimé qu’on soit là pour célébrer cette occasion avec vous.
Panfu commence à me manquer…

August 10th, 2009

Chers Pandas!

Vous brûlez sûrement d’impatience de connaître la suite de notre nuit au Zimbabwe.

La voici : Après avoir entendu un bruit inquiétant aux abords de notre tente, Ella et moi nous sommes faufilé à l’extérieur, pour en savoir un peu plus sur la créature qui nous tournait autour. Je suis naturellement passé devant car je suis plus courageux qu’Ella !

Oh oui, Max, tu es si fort, si courageux…. Ahah ;-) Blague à part, vous ne vous attendez pas à ce que nous avons découvert !

Un bébé éléphant ! Il se tenait devant nous avec cette petite tête mignonne et toute triste. La pauvre petit bête ! Plus grosse que nous cela dit… Il a cru que j’étais sa maman et est venu blottir sa tête sur mon épaule. Bien qu’il soit encore un bébé, l’éléphanteau a déjà une tête vraiment lourde. Nous ne savions pas quoi faire de ce petit, il fallait trouver une solution. Il était évident qu’il avait perdu son troupeau. J’ai proposé que nous retrouvions sa famille. Elle ne devait pas être si loin.

J’étais tout à fait contre ! Il est trop dangereux de se promener seul dans la savane !!

Max ! Qu’aurais tu fais si notre éléphanteau s’était perdu ? Tu aurais été très heureux que quelqu’un le trouve et nous le ramène !

Notre éléphanteau ??? Les pandas n’ont pas d’éléphanteau ! Tu as de drôles d’idées…

Tu es méchant, Max! Tu sais très bien que ce n’était pas ce que je voulais dire… :!: Et puis tu as beau râler, tu es quand même venu avec moi, tu n’as pas demandé à rester au camp, tout seul...
Nous avons informé le guide du safari au sujet du petit éléphant. Il nous a apporté une aide très précieuse. Il nous a appris que les éléphant ne dormaient guère plus de 4 heures par nuit. Le troupeau devait déjà être reparti vers un nouvel endroit où se nourrir. Nous l’avons alors suivi, puisqu’il avait l’air de savoir vers où les éléphants se dirigeaient.

Nous avons marché toute la nuit avec le gros petit ! Après 5 heures de randonnée, alors que le soleil s’apprêtait à se lever, nous commencions à perdre tout espoir de retrouver le troupeau. C’est alors que nous avons repéré un oasis où s’abreuvait un petit groupe d’éléphants !

L’éléphanteau s’est alors mis à courir vers eux. Sa mère avait l’air bien soulagée de le retrouver. Tu ne trouves pas ça mignon, Max?

Oui, j’admets. J’étais content qu’il retrouve sa famille.

Ce voyage en Afrique a été aussi passionnant qu’éprouvant ! Nous nous préparons déjà à reprendre la route.  Nous faisons cap vers l’autre bout du monde : l’Asie !

A très vite !

Ella & Max

August 8th, 2009

Bien le bonjour, les Pandas!

Nous voilà de retour, rétablis de notre périple éprouvant dans le désert du Sahara ! Ce petit incident n’arrête évidemment pas les super reporters que nous sommes.  Le lendemain, nous partions déjà pour un safari dans la savane du Zimbabwe.

On peut dire qu’on a vu un tas d’animaux durant cette petite promenade ! :-o

Comment ne pas parler de cette girafe qui a suivi notre jeep. Nous avons pu l’observer déguster deux ou trois feuilles, perchées à 6 mètres de hauteur sur un arbre immense ! Mais aucun problème avec son interminable cou. Aucune feuille, même haut perchée, ne lui résiste.

Tu vois, Max, lors d’un safari on peut vraiment approcher les animaux de très près. Et à leur état naturel ! Bien plus passionnant que le zoo. Nous avons pu voir également des antilopes s’abreuver à un lac. Ce sont des créatures tout à fait incroyables ! Si souples et gracieuses.

Je suis quand même plus rassuré de les observer à l’abri dans la voiture, plutôt que de les approcher de trop près. Une girafe, gentille et calme, passe encore, mais un lion affamé et sournois ! J’aime mieux ne pas avoir à croiser son chemin !

Certes, tu as raison. J’ai quand même trouvé cette escapade très chouette.  Je reste ébahie par tous ces animaux vivant librement en Afrique. La nature s’étend sans obstacle ! Et je ne parle pas seulement des girafes, éléphants et lions, mais aussi des cobras et des scorpions brrr!

Nous avons passé la nuit dans des tentes. Vous devinez que ce n’était pas très confortable. On ne sait jamais quel intrus on va trouver dans son sac de couchage…

Tu es une poule mouillée, Max! :D

Moi ??? Mais pas du tout ! C’est pourtant toi qui n’arrêtais pas de hurler dès que tu entendais le moindre petit bruissement !

Il y avait vraiment quelque chose juste là, dehors ! :!: D’abord il y a eu ce cri tout à fait inquiétant. Ensuite cette ombre juste à l’entrée de la tente ! Ce devait être quelque chose au moins aussi gros que la Jeep ! Brrr, j’en ai encore la chair de poule.

De poule mouillée !

Niania ! Max et moi avons imaginé le pire. Quelle bête féroce et affamée pouvait bien rôder autour de nos tentes.

Et pourtant nous ne sommes pas des poules mouillées. Nous avons donc pris notre courage à deux mains et nous sommes glissés silencieusement et prudemment hors de la tente… Et vous saurez lundi ce que nous avons découverts ! :-)

Amusez-vous bien,

Max et Ella

August 7th, 2009

Chers Pandas,

Nous vous racontions, mercredi, que nous étions perdus en plein milieu du désert, après avoir égaré notre groupe. Ella a alors aperçu Carl Caruso lui faisant des signes au bord d’une oasis.

Nous étions épuisés par ces longues heures passées à errer au hasard sous le soleil de plomb. Nous avons tenté d’atteindre l’oasis avec les dernières forces qu’il nous restait. Mais lorsque nous sommes arrivés, nous sommes restés perplexes. Il n’y avait plus d’oasis, plus de Carl Caruso. C’était un mirage !

Savez-vous ce qu’est un mirage ?
C’est une illusion optique, presque comme une hallucination. En gros, il n’y a jamais eu d’oasis ou de Carl Caruso. Enfin, pas à l’endroit où nous croyions les voir. La chaleur a joué un tour a notre esprit. Nous croyions les voir, mais c’était une illusion.

Lorsque l’image de l’oasis s’est volatilisée, notre chameau a rendu ses dernières forces et s’est écroulé sur le sable. Nous étions également exténués. Nous avons utilisé les bosses du chameau comme oreiller et avons commencé à nous assoupir. A peine 5 minutes plus tard, nous avons senti une présence.
J’ai ouvert l’oeil gauche et ai bien vu quelqu’un se tenir à côté de nous. “Carl Caruso ? C’est toi ?”

“Qui est Carl Caruso?“, a répondu l’inconnu, “Et que faites-vous au milieu du désert ?“
C’était un nomade parcourant le désert. Les nomades sont des gens qui n’ont pas de maison fixe. Ils voyagent sans cesse. Parfois, ils s’arrêtent et s’installent quelque part. Mais jamais pour très longtemps. Ensuite ils repartent. Et s’installent plus loin. Ainsi de suite.

Il nous a donné à boire. Une chance, nous étions au bord de la déshydratation. Nous nous sommes remis vite d’aplomb. C’était tellement insupportable d’avoir la gorge si sèche.

D’aplomb? Le soleil lui a bien tapé sur la tête. Elle n’a pas arrêté de parler de Carl Caruso. Vraiment énervant.

Je ne m’en souviens pas. Mais je remarque quelque chose maintenant… Serais -yu, par hasard, jaloux, Max ?

Tsss ! Bien sûr que non ! :oops:
Je suis en tout cas soulagé que nous ayons trouvé du secours. Aujourd’hui nous quittons le désert pour aller plus au sud, au Zimbabwe. Nous vous avons déjà envoyé une carte, partez à sa recherche.

Restez à l’affût,
Max
et Ella

Max i Ella w Azji / Część 3

15 August 2009

Dzień dobry Pandy,

Nie miałam pojęcia, że mnisi wstają o tak wczesnej porze… Spaliśmy z Maxem jak niemowlęta, gdy nagle usłyszeliśmy głośne : BOINNNG!!! Tak, zgadza się. To był dźwięk naszego ulubionego gongu. Nie było już szansy, aby schować się pod kołdrę i wrócić do błogiego snu, więc wstaliśmy szybko i zaczęlismy się przygotowywać na nowy pasjonujący dzień.

Max wyjrzał przez okno i zobaczył jak mnisi udają się do świątyni. Powiedzieli, że idą na poranną medytacje. Pisałam Wam wczoraj trochę na ten temat, ale przyznam że nie wiem do końca co oznacza medytacja. A wy może wiecie? Medytujecie czasem? Tak czy inaczej Max był bardzo zaciekawiony więc wyruszył razem z mnichami, aby dowiedzieć się nieco więcej na ten temat.

Jestem teraz sama i mogę w końcu opowiedzieć Wam resztę historii opowiedzianej nam przez Dziadka Lee. Na czym skończyliśmy? Ach tak, mój pra-pra dziadek przemierzał lasy i góry Chin, aby odnaleźć swoich przodków – pandy Wielkie… Oto jak brzmiał dalszy ciąg opowieści:

Straciłem już prawie zupełnie nadzieję na spotkanie z moimi przodkami, gdy nagle usłyszałem dziwny dźwięk dochodzący z krzaków… Brzmiało to jakby ktoś żuł coś bardzo głośno i z dużym smakiem…Któż mógł sobie robić tak wielką ucztę w samym środku lasów bambusowych?  Powolnym i ostrożnym krokiem zacząłem iść w stronę miejsca skąd dochodził ten dziwny dźwięk. Gałęzi bambusa było tyle, że ledwo widziałem cokolwiek przed sobą! Nagle BUM! Uderzyłem głową o jakiś mur… Mur w samym środku bambusowego lasu? Ale to nie był zwyczajny mur: nie był ani twardy, ani z zimnego kamienia… Poczułem ciepłe i miękkie futerko. Powoli podniosłem wzrok i ujrzałem parę ciemnych oczu, które się we mnie wpatrywały z dużym zdziwieniem! To była prawdziwa Panda Wielka! I naprawdę była ona wielka!!! Co najmniej trzy razy większa ode mnie! Nie wiedziałem co robić, więc nie robiłem nic… Nie chciałem jej zdenerwować, w końcu wszedłem niezaproszony na jej teren. Nagle Panda odstawiła gałąź bambusa, którą żuła z takim umiłowaniem i odeszła kilka metrów. Dokąd zmierzała? Chciałem pójść za nią ale nie byłem pewien czy mogę… Panda nagle się odwróciła i pokazała łapą, że mam iść za nią. Przyjąłem jej zaproszenie z dużym szczęściem, ale także z nutą obawy. Dokąd ona mnie chce zaprowadzić? Przeszliśmy kilka metrów, aż w końcu doszliśmy do małej jaskini, w której siedziała sobie mała Panda. Zrozumiałem, że Panda Wielka musiała być jej mamą i szukała przyjaciela do zabawy dla swojego małego dziecka! “Czemu nie?”, pomyślałem.  Spędziłem z nimi tydzień i świetnie się bawiłem jako towarzysz zabawy dla małej Pandy. Jednak powoli zaczynałem tęsknić za normalnym posiłkiem: gałęzie bambusa są dobre, ale nie codziennie przez 7 dni! Zdecydowałem wówczas, że pojadę do Pekinu, ale to już zupełnie inna historia…

Ależ mój Dziadek Lee miał ciekawe przygody, prawda? Jego spotkanie z prawdziwą Pandą Wielką musiało być niesamowite! Nie wiem czy bym się nie przestraszyła bo są takie duże!!! Ale z drugiej strony jesteśmy w końcu z tej samej rodziny, chociaż muszę przyznać, że najmilsze Pandy z pewnością mieszkają na Panfu! :) Stęskniłam się za Wami, drogie Pandy!

Idę zobaczyć jak Max medytuje. To musi być ciekawe! ;)

Pozdrowienia z Tybetu!

Ella

P.S: Wysłałam Wam pocztówkę z Azji. Listonosz powiedział, że znajdziecie ją w “miejscu, gdzie mądrość leży na półkach…” Wiecie już o jakie miejsce chodzi?

Do zobaczenia!

Max i Ella w Azji / Część 2

14 August 2009

Witam wszystkich !

Jesteśmy już w Tybecie i udało nam się w końcu spotkać z Pan Lee, pra-pra dziadkiem Elli! To bardzo ciekawy starszy pan, który bardzo dziwnie się ubiera. Nosi wokół pasa owiniętą togę (czyli szeroki pas materiału) i nic więcej! Ponadto jest zupełnie łysy i ma bardzo dużo zmarszczek.

Dziadek Lee jest bardzo stary, Max. Ma ponad sto lat! Jego strój to tradycyjna szata szafranowa mnichów tybetańskich. Dziadek Lee jest mnichem w tutejszym klasztorze buddyjskim i stąd jego dziwny strój!

Gdy weszliśmy do świątyni buddyjskiej można było ujrzeć wszędzie te pomarańczowe szaty i trudno było się domyśleć, w której z nich jest pra-pra dziadek Elli. Ella nigdy go nie widziała, więc nie wiedzieliśmy jak wygląda i po czym go rozpoznać. Ujrzałem nagle wielki gong na środku świątyni i wpadłem na wspaniały pomysł! Trzeba było uderzyć w niego, aby przykuć uwagę wszystkich mnichów i potem zawołać imię pra-pra dziadka Elli! To był jedyny sposób, aby go odnaleźć w tym tłumie szafranowych szat i palących się kadzideł…

No i Max poszedł na całość! Tak mocno uderzył w gong, że niemal zatrzęsły się ściany starej świątyni! W buddyjskich świątyniach obowiązuje cisza, która jest niezbędna do medytacji mnichów, czyli stanu głębokiego skupienia i namysłu. Gdy dźwięk gonga rozbrzmiał dookoła, wszystkie oczy się zwróciły w naszą stronę… Czuliśmy się trochę niezręcznie, ale było już za późno, by się wycofać. “Pan Lee?”, wymamrotał  Max.
W świątyni nastała głęboka cisza i mnisi patrzyli wokół siebie ze zdziwieniem. “Pan Lee?”, powtórzył nieco głośniej Max. “Czy jest tutaj Pan Lee z Panfu?” Nagle, wśród tłumu zauważyliśmy małą postać, która szybkim krokiem podążała w naszym kierunku. “Ella, czy to ty???”, powiedziała do mnie starsza Panda w szafranowej szacie. To był mój pra-pra dziadek, bez wątpienia! Zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, Dziadek Lee trzymał mnie już w swoich ramionach. To było bardzo wzruszające…

Był naprawdę szczęśliwy, że widzi Ellę ! Nie chciał jej puścić! :)

Następnie wyszliśmy ze świątyni i poszliśmy usiąść w spokojnym i cichym miejscu. Był to przepiękny ogród tuż obok świątyni buddyjskiej, starannie pielęgnowany przez mnichów i rzeczywiście było to chyba najbardziej spokojne i przyjemne miejsce, w którym kiedykolwiek byłam. Dziadek Lee przez długie godziny opowiadał nam bardzo ciekawe historie! W końcu przeżył już sto lat i widział wiele fascynujących rzeczy w swoim długim życiu podróżnika! W końcu opowiedział nam dlaczego wiele lat temu zdecydował się opuścić Panfu. Oto jak brzmiała jego historia:

W tamtych czasach byłem młody, beztroski i bardzo ciekawy świata… Chciałem podróżować i poznawać życie innych ludzi na świecie. Nie mogłem ustać w miejscu, tyle miałem energii i pasji w sobie…Pewnego dnia podjąłem więc decyzję, że opuszczę Panfu i wyruszę w długą podróż dookoła świata. Moim głównym celem było jednak poznanie naszych przodków, czyli prawdziwych Pand Wielkich z Azji. Wiecie już pewnie, że Pandy Wielkie zamieszkują lasy bambusowe na terenie Chin, prawda? Dlatego wyruszyłem właśnie do tego wielkiego i fascynującego kraju! Gdy tam dotarłem, od razu ruszyłem w poszukiwanie żyjących na wolności Pand. Wyruszyłem w długą i męczącą podróż po terenach górskich prowincji Syczuan.  Przez wiele dni i nocy przedzierałem się przez wysokie góry, rzeki i gęsty las bambusowy… i nic! Nie mogłem spotkać żadnej Pandy! “Może jest już za późno”, pomyślałem. “Może Pandy należą już do gatunku zagrożonego i nie spotkam żadnej Pandy Wielkiej poza zoo…”. Dziadek Lee powoli zaczynał tracić nadzieję, gdy nagle…

Zaczekaj  Ella! Słyszałaś? To gong! Oznacza, że jest pora na obiad, a ja jestem głodny jak wilk! Opowiemy Wam resztę historii Dziadka Lee jutro, dobrze?

No dobrze Max. Skoro jesteś tak głodny… Wiadomo, że głodna Panda to zła Panda, a ja nie chce znosić twojego złego humoru hihi ;) !


Do jutra Pandy!

Max i Ella

Max i Ella w Azji / Część 1

12 August 2009

„Ni hao“ Pandy!

W Chinach tak właśnie ludzie się witają! Oznacza to mniej więcej “Jak się masz?”. Chińczycy zapisują to w ten sposób:

ni_hao

To bardzo ładnie wygląda ale za nic nie mogę tego rozczytać… A wy umiecie coś po chińsku?   :roll:
Podobno chiński to jeden z najtrudniejszych języków świata i samo pismo chińskie składa się z około 50 000 znaków! Jednym z języków chińskich jest język mandaryński i mówi nim ponad połowa mieszkańców Chin, czyli ponad pół miliarda osób! To bardzo dużo…

Jak się domyślacie, pierwsze miasto, które zwiedzamy tutaj to Pekin – nazywane także Běijīng, co oznacza dosłownie Północna Stolica. Mieszka tu bardzo dużo ludzi i ulice są zatłoczone o każdej porze dnia! Musimy uważać z Ellą, aby się nie zgubić w tym tłumie. Ponadto budynki są tu bardzo wysokie i aż szyja mnie rozbolała od patrzenia w górę! Centrum Jing Guang ma na przykład ponad 200m wysokości! Po twoich przeżyciach na wieży Eiffla Ella, raczej tam nie wejdziemy ;)

Na pewno tam nie wejdę Max! :-? Musimy naprawdę uważać, aby się nie zgubić na ulicy… Nie wiem co bym zrobiła sama w Pekinie! To miasto jest ogromne i nie rozumiem napisów na ulicy! Chyba Chińczycy lubią bawić się w zgadywanki i wszystko zapisują szyfrem!

To nie jest żaden szyfr Ella, tylko pismo chińskie tak właśnie wygląda. Zostało stworzone tysiące lat temu i służy do zapisu wielu języków Azji.

Ale gdzie są litery ?

Tu nie używa się liter jak w alfabecie łacińskim, Ella. Chińczycy używają znaków, które w zależności od kontekstu mogą mieć różne znaczenia i wymowę. Zobacz, ten znak oznacza “Koń”:

chinesisch_pferd
Rzeczywiście! Są cztery łapy i ogon hihi :) To bardzo ciekawe Max! Skąd wiesz tyle rzeczy na temat chińskiego?

Wiesz jak bardzo lubię Kung Fu. Na Panfu cały czas ćwiczę tę sztukę walki. Pomyślałem, że skorzystam z pobytu w Chinach, aby nauczyć się jeszcze więcej na ten temat. Dlatego poczytałem kilka książek i nauczyłem sę paru znaków…

Ale Max, przyjechaliśmy do Chin, aby odwiedzić naszego pra-pra dziadka, a nie uczyć się  Kung Fu !

Możemy połączyć te dwie przyjemności, Ella! ;) Ale teraz ruszajmy w drogę, bo pociąg do Tybetu nam ucieknie!


Racja! Znacie moje pra-pra dziadka? Nie? Nie szkodzi, ja też go nigdy osobiście nie poznałam. Wyjechał z Panfu bardzo dawno temu, zanim jeszcze przyszłam na świat. To wielki podróżnik, który większość życia spędził na zwiedzaniu świata, tak jak my teraz! Jakiś czas temu dostałam od niego list, w którym zapraszał mnie do siebie, do Tybetu.  Dziadek ma już swoje lata i osiedlił się w końcu na stare lata. Nie mogę się doczekać tego spotkania! Jestem bardzo podekscytowana! To chyba najstarsza Panda jaką poznam, musi mieć teraz ze 100 lat, a może nawet więcej! Pewnie ma wiele ciekawych historii do opowiedzenia…

Bardzo lubię słuchać historii starszych Pand i ludzi. Są to prawdziwe przygody, których można słuchać godzinami! Wy też lubicie słuchać opowieści dziadków i pradziadków?

Lecimy na pociąg Pandy! Napiszemy do Was już z Tybetu.
Do zobaczenia!

Max & Ella

P.S. Kamaria wysłała do nas wiadomość wczoraj! Podobno Penny i Lenny biorą ślub w ten weekend na Panfu!!! To wspaniała nowina!  Impreza zaczyna się już dziś wieczorem w Barze Piratów w porcie! Bardzo żałujemy, że nie będzie nas na Panfu z Wami aby to uczcić… Zaczynamy naprawdę tęsknić za naszą wyspą i jej wspaniałymi mieszkańcami…

Max i Ella w Afryce / Część 4

10 August 2009

Drogie Pandy!

Pewnie nie możecie się doczekać dalszej części naszej afrykańskiej przygody na sawannie w  Zimbabwe…

Jak już wiecie, usłyszeliśmy w nocy dziwne odgłosy wokół naszego namiotu i wyszliśmy z Ellą zobaczyć co za dzikie zwierze kręci się po naszym obozowisku. Oczywiście wyszedłem pierwszy, bo jestem chłopakiem i jestem bardziej odważny niż Ella! :P

Oczywiście Max! Niczego się nie boisz i jesteś jak superbohater! Możesz sobie pomarzyć… ;) Ale żarty na bok. Nie uwierzycie co zobaczyliśmy, gdy wyszliśmy z naszego namiotu!

Małe słoniątko! Stało kilka metrów od nas i szukało chyba jedzenia przy naszych namiotach. W pewnej chwili nas zauważył i delikatnie podniósł swoją trąbę. To chyba był jego sposób na powitanie nas. ;) Był taki uroczy, że chciałam się od razu do niego przytulić! Biedne maleństwo musiało zgubić swoją mamę!

Wcale nie takie maleństwo, Ella. Był dwa razy większy od nas!

To prawda, ale był taki niewinny i zagubiony. W pewnej chwili spojrzał w moją stronę i podszedł do mnie wolnym krokiem… Oparł swoją głowę o moje ramię i delikatnie musnął trąbą. Musiał myśleć, że jestem jego mamą! Głowa słoniątka jest jednak bardzo ciężka i nie mogłam przecież zastąpić mu mamy. Musieliśmy coś zrobić z Maxem, aby mu pomóc w odnalezieniu jego rodziny. Uznaliśmy, że pójdziemy poszukać innych słoni i oddamy maleństwo do jego stada.

To ty tak uznałaś Ella! Ja byłem absolutnie przeciwny temu pomysłowi! To bardzo niebezpieczne chodzić samemu po sawannie, a szczególnie w nocy! To był szalony pomysł…

Max ! Nie mogliśmy go przecież tak zostawić! Co byś zrobił, gdybyś zgubił swoje małe słoniątko? Byłbyś chyba szczęśliwy, że ktoś je znalazł i zaprowadził z powrotem do Ciebie!

Ella, nie mam słoniątka, nigdy nie miałem i nie będę miał! O czym ty mówisz?

Nic nie rozumiesz, Max!Chodzi mi o to, że nie można zostawić bezbronnego “małego” zwierzaka na pastwę innych zwierząt na sawannie. Z resztą i tak ze mną poszedłeś szukać rodziny słoniątka ;) Nie chciałeś zostać sam przy namiocie!

Nie miałam jednak zamiaru sama wyruszyć w nocy po parku więc udaliśmy się do naszego przewodnika, aby poprosić go o pomoc. Okazał się świetnie poinformowany o życiu tych zwierząt. Powiedział nam wiele ciekawych informacji o słoniach. Wiecie, że słonie afrykańskie są uważane za zwierzęta obdarzone wysoką inteligencją i że żyją około 70 lat! To prawie jak ludzie! Ponadto trąba słonia służy do oddychania, wąchania, picia i “kąpieli” jak również do zbierania pożywienia i zrywania gałęzi z drzew! Bardzo przydatna rzecz taka trąba! ;) Ale najważniejszą dla nas informacją w tamtej chwili był fakt, że słonie śpią bardzo krótko, około 4 godzin w ciągu nocy i jak tylko wstaną wyruszają w dalszą “podróż”.  Prawdopodobnie stado słoni wyruszyło dalej w poszukiwaniu pokarmu i nie zauważyli, że zaginęło im słoniątko.

Wyruszyliśmy więc za naszym przewodnikiem, który zdawał się doskonale znać zwyczaje słoni i domyślał się, w  którą stronę mogły one wyruszyć.

Szliśmy przez sawannę całą noc! Ale po tym co przeżyliśmy na Saharze byliśmy gotowi zmierzyć się każdą pieszą wycieczką, jakkolwiek długa i ciężka by ona nie była! Gdy po pięciu godzinach zaczęliśmy tracić już nadzieję na odnalezienie rodziny słoniątka, nagle ujrzeliśmy w oddali grupę słoni kąpiących się w jeziorze!

Małe słoniątko także zauważyło swoją rodzinę i zaczął biec w ich stronę, wyraźnie uradowany! Jego mama podeszła do niego i objęła czule swoją trąba… Czy to nie urocze, Max?

Przyznaję, Ella, że był to miły widok. Cieszyłem się, że udało nam się odprowadził tego wielkiego dzidziusia do swoich.

Nasza podróż po Afryce dobiega niestety końca… Musimy lecieć dalej! Na pewno była to jedna z najciekawszych podróży jaką przeżyłam! Była także dość męcząca i pełna emocji, ale taka właśnie jest Afryka! ;) Wiecie dokąd teraz się wybieramy? Na drugi koniec świata do AZJI!  Na pewno spotka nas tam wiele ciekawych przygód!

Do zobaczenia już wkrótce !

Ella & Max